Μια Δευτέρα Πρωί.........

Στην πύλη του Πολυτεχνείου δεκάδες στεφάνια, στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο. Στα σχολεία οι μαθητές, με φωνές άνευρες και βιαστικές, τραγουδούν και απαγγέλουν ποιήματα για την δικαιοσύνη και την ελευθερία. Οι δρόμοι γεμίζουν δακρυγόνα. Πρόσωπα καλυμμένα με κουκούλες συγκρούονται με την αστυνομία. Συγκρούσεις που ίσως οδηγήσουν σε άδικους θανάτους....Το έργο τελειώνει.....

Ένα χρόνο μετά, το ίδιο έργο παίζεται ξανά από την αρχή. Όλοι μας, μικροί και μεγάλοι συμμετέχουμε στην μεγάλη παράσταση με τον τίτλο «Εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου» και με τυπικές σχολικές εορτές και πορείες έχουμε την ψευδαίσθηση ότι τιμάμε τους φοιτητές που αγωνίστηκαν για την ανατροπή της δικτατορίας και της αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα μας.

Την ίδια παράσταση θα δώσουμε και φέτος και αμέσως μετά, με σκυμμένο το κεφάλι, θα συνεχίσουμε να βάζουμε την υπογραφή μας στις συμβάσεις της ντροπής και της ανασφάλιστης εργασίας. Πειθήνιοι εργάτες των 400 ευρώ, εγκλωβισμένοι σε δουλειές που δεν μας ταιριάζουν, να οδηγούμαστε σταδιακά από την εργασία στη δουλεία.

Στρατιές απογοητευμένων νέων που δεν θυμίζουν σε τίποτα εκείνους τους νέους που άοπλοι, με μόνο όπλο την πίστη στην Ελευθερία, «βγήκαν στους δρόμους και φώναξαν μέχρι τα χείλη τους να ματώσουν από τις φωνές και το πρόσωπο τους να ματώσει από τις σφαίρες»* για «να έχω εγώ τον άσπρο μου ύπνο, εσύ γαρίφαλο χαμόγελο στο στόμα σου και τα παιδιά μας τον δικό τους ήλιο»*

Αν πραγματικά θέλουμε να τιμήσουμε τους φοιτητές που εκείνη την μαύρη νύχτα έδωσαν τη ζωή τους «για να έχω εγώ πουλιά – φτερά στα χέρια μου, εσύ στο σπιτάκι σου μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι και τα παιδιά μας ξέγνοιασα να χτίζουνε το μέλλον»*, πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα τους και να παλέψουμε, ώστε το μήνυμα του Πολυτεχνείου να μην εξασθενήσει.

Οι φοιτητές εξεγέρθηκαν ενάντια σε ένα καθεστώς βίας που κατέλυσε πλήρως τις πολιτικές και ατομικές ελευθερίες. Σήμερα, καλούμαστε να παλέψουμε ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό, ώστε να μπορέσουμε να κλείσουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες, που τα τελευταία χρόνια επεδίωξαν να μας μυήσουν στην αρετή του βολέματος και να προδιαγράψουν πελατειακά και αυταρχικά το μέλλον μας.

Σήμερα, έχουμε μια ηγεσία που οραματίζεται «μια πολιτεία ικανή να μας εξοπλίσει με ψυχικά, πνευματικά, υλικά και σωματικά εργαλεία, ώστε να αντιμετωπίσουμε το μέλλον μας με αξιοπρέπεια και περηφάνια». Ας παλέψουμε, λοιπόν, μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου για την δημιουργία μιας πολιτείας «με αρχές που θα μας δίνει την δυνατότητα να αισθανόμαστε σίγουροι, δημιουργικοί, ελεύθεροι να πλάθουμε, να σκεφτόμαστε και να οραματιζόμαστε».

Πρέπει να πάψουμε να είμαστε «φοβισμένοι, ευνουχισμένοι, περιθωριοποιημένοι και ανασφαλείς» αλλά με θάρρος και αποφασιστικότητα να αγωνιστούμε ενάντια σε όλους αυτούς που θέλουν να μας χειραγωγήσουν. Δεν πρέπει να κάνουμε βήμα πίσω, αλλά να συνεχίσουμε, με τα φώτα της ψυχής μας, να φωτίζουμε το μονοπάτι που οδηγεί στην ευτυχία και στην ελευθερία.

Ειδάλλως, είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε μια ζωή «γεμάτη θλίψη και ανία, πλουμισμένη με φτηνές άχρηστες γεύσεις, τραγούδια βιασμένα και σχέσεις φυτεμένες στο προσωπικό συμφέρον, όπου ο καθένας έχει την κοίτη του και σαν νερό τρέχει προς τη θάλασσα της προσωπικής του ευτυχίας. Δουλειά από το βράδυ ως το πρωί. Άχρηστα ψώνια τις γιορτές για να λέμε πως κάτι κάνουμε και πως ζούμε. Μια Δευτέρα πρωί που θα μυρίζει υγρασία και βενζίνη. Ζωντανοί νεκροί»*εγκλωβισμένοι σε .....Μια Δευτέρα πρωί.....

* παραφράσεις ποιημάτων και κειμένων από το βιβλίο του Ηλία Γκρή, «Το μελάνι φωνάζει – Η 17η Νοέμβρη 1973 στη λογοτεχνία», εκδόσεις μεταίχμιο